«آنگاه که آدمی زندگی اش را در رنج تباه شدگی چرندیات بیرون زائی
می بیند که خود را زمامداری، معرفت سیاسی و عدالت انسانی می نامند ...
بسی آرامش بخش است که به گندابها سرک کشید و کثافت را دید که
در خور تمام اینهاست «.ویکتور هوگو